Bruce en het brood

Met een rugzak tussen borst en arm geklemd, de portefeuille in een hand en koortsachtig zoekend naar de klantenkaart met de andere hand: zo begin je elk rondje supermarkt. De volgorde van de handelingen die je maakt is altijd dezelfde en altijd even zenuwslopend. Na het gegoochel met zakken, vakjes en ritsen moet de opgediepte klantenkaart nog gescand. De portefeuille terug in de rugzak gestopt. De rugzak dicht geritst en de handscanner uit het oplichtend vakje geplukt. Motorisch gezien is het een stressmoment van formaat.

Toch kwijt je je met verve van de taak en net voorbij de inkompoortjes van de winkel glunder je kamerbreed: je hebt niks laten vallen. Bent nergens over gestruikeld. Bent tegen niemand aan gebotst en hebt je scanner nog vast: hoezee! Met die gedachte in het achterhoofd loop je naar de afdeling brood en gebak.

Het is een stem die jou plots uit evenwicht brengt: een collega van op het werk. Ze zegt vriendelijk gedag maar weet niet hoezeer ze je daarmee uit je concentratie haalt. Je draait je om en wil antwoorden, waardoor de scanner-die-onder-je-arm-zat er gewoon tussenuit floept. In paniek wil je het ding grijpen, maak je een schijnbeweging en laat het ongesneden brood vallen. Het landt languit op de vloer, naast een gehavend bakske. Status van de scannerdisplay: gebarsten.

“Shit!”, zegt de collega met een bedrukte glimlach. “‘t Is precies niet ’t juiste moment om te klappen!”
“Neen, precies niet. Maar toch blij dat ik u hier zie!”, antwoord je vrolijk.
Waarna ze jouw scanner en het brood helpt oprapen en vraagt of het zal lukken. Je zegt ja, vaneigens, en slentert met de handen vol naar de snijmachine.

Op dat moment hoor je door de luidsprekers die ene hit van Springsteen waar je vanbinnen altijd volledig week van wordt. Hij zingt van de ruige liefde, dat hij de enige is die ze jou kan geven, en dat al je vorige minnaars daar niks bij voorstellen. Je neuriet mee – f*ck, wat een plaat! – en je bent plots danig van je melk, dat je het brood in de snijmachine gooit en vergeet wat er daarna moet gebeuren. Terwijl de sneetjes aan de voorkant van de machine rustig als dominostenen uiteenvallen, kweel je ontroerd en achteloos verder:

Well it ain’t no secret
I’ve been around a time or two
Well I don’t know baby
maybe you’ve been around too

Het is de man aan de belendende snijmachine die jou uiteindelijk terug met de voeten op de grond zet.
“Kind, gaat het?”, vraagt hij bekommerd. “Ge zijt precies van de wereld. Zo geraakt dat brood nooit meer deftig in die zak…”

Je schrikt danig dat je – te laat en met te weinig concentratie – naar de sneetjes grijpt. En vergeet dat de scanner terug onder je arm zat. Je ziet het onding voor de tweede keer de tegels kussen en weet: de chaos is compleet. Je denkt aan Murphy, je zucht, maar je bent blij dat Bruce blijft zingen. He’s the only boss. Op zijn magistrale melodie raap je je aankoop en laatste moed bijeen, en stap je naar de kassa.

De kassierster ziet je komen en vraagt zoals altijd:
“Alles gelukt?”
Je zegt ja.
(All you gotta do is say yes.)

Dan ziet zij het half kapotte scantoestel en de twee euro en tien cent, op de toonbank.
“Veel kon er natuurlijk niet misgaan hé”, grinnikt ze.
“Niet echt, neen…”, antwoord je met een blos en je zucht nog eens diep. Omwille van je gekluns en gesukkel.

Maar Bruce troost je en maakt het goed:

If you’re sure you’re ready for love,
Baby I’m tougher than the rest.

Waarna je gelukzalig, gezegend en met gesneden brood huiswaarts keert.