Bananaaaaaaa!

De boodschappenronde op zaterdag. Het is met stip de grootste bron van ergernis ter aarde. In supermarkten vol overvloed gaan kooplustigen net niet op de vuist om deze of gene promotie – 25% gratis! – te bemachtigen. Bij tijd en wijle moet de ronde afgelegd met jong gespuis aan uw (of mijn) zij. Dan lijkt boodschappen doen plots heel hard op ten oorlog trekken, met meer dan 25% kans op verlies voor het ouderlijk gezag.

De hoogspanning piekt al op de parking nadat met bloed, zweet een gemanoeuvreer een vak werd bemachtigd.
Ik: ‘Je loopt NIET weg en blijft bij mij.’
Zij: ‘Waarom?’
Ik: ‘Hier rijden auto’s. Dus wat doe je?’
Zij: ‘Niet weglopen…’

De belofte blijkt loos, wanneer hij bij het uitstappen iets verder een wikkel op de grond ziet liggen. Er staat een Minion op: een geinige en lichtjes irritante hype met een crimineel aanzuigeffect bij de allerjongsten. Die dan ook prompt achter zo’n wikkel aan vlammen, passerende auto’s negeren en triomfantelijk hun aanwinst komen tonen: ‘Mama! Kijk! Bananaaaaaa!!’

Mama heeft net geen hartaanval gehad, is buiten haar zinnen en briest dat hij moet leren luisteren. Niet. Mag. Weglopen. In haar binnenste wenst ze elke Minion plots een langzame, pijnlijke dood toe. En halfrijpe banaan op een minder aangename plaats.

In de supermarkt dikt de ellende verder aan. Het wordt laveren met een haperende kar tussen een gejaagde massa vol chagrijnige gezichten: die eindeloze overvloed, een mens zou voor minder slecht geluimd wezen. Moeder negeert de ergernis en maant de kadeeën gedurig aan om kalm te zijn. Overal af te blijven. Het lukt, tot de snoepafdeling in zicht komt en het ongezonds met kilo’s van de rekken afspat. De hysterie neemt de overhand.

‘Ooooh! Koekjes van Frozen! Mogen we…’
‘Neen.’
‘En Kinder Surprise van de Minions! Mama pleeeease…’
‘Neen.’
‘Maar op school…’
‘Ik. Zeg. Neen.’

Na die derde njet vegen ze alle gehoorzaamheid van tafel en gaan ze voor de keiharde confrontatie. Het begint bij ‘Wij mogen nooit’ en het eindigt bij zilte tranen (hij) en dat iedereen op school wel koekjes van Frozen krijgt (zij). Gevolgd door: stomme mama. De titel waar ik al een half decennium aansprak op mag maken. Bananaaaaaa!

Stomme mama strandt na een hoop geëmmer uiteindelijk met haar eigen Minions en een propvolle kar in de wachtrij aan de kassa. De jongste deelt er luidkeels mee ‘dat ze waarschijnlijk een snoepje gaan krijgen als ze flink zijn.’ Mama countert meteen: ‘Niet vandaag, je was gewoon niet flink. En durf niet te bedelen.’

Wat later worden de boodschappen verrekend en focussen twee paar ogen op het snoepgoed naast de betaalterminal. Maar de koters blijven stil. Bedelen niet. Mama is opgelucht, haar aanpak rendeert. Tot de kassierster het pedagogische project vrolijk opblaast en vraagt: ‘Moeje hieder e speksje en, kiendjes?’

Bananaaaaaa!

De kadeeën grissen breed glimlachend in het bakje. Ze hebben gewonnen. Mama bedankt de winkelbediende voor bewezen diensten en wenst haar – niet erg oprecht – een heel fijn weekend. In het diepst van haar gedachten is er alleen nog plaats voor die halfrijpe banaan, op een minder aangename plaats. Voor alle Minions én voor die dekselse….

https://youtu.be/AsgqjcXgZy0