Badkamerklap

Rooie oortjes. Ik krijg ze tegenwoordig zodra het jonge grut in huis de mond open doet. Een stroom aan platvloerse termen produceren die twee, waardoor hun moeder lichtelijk neurotisch wordt. Ze laten zich keer op keer gaan, ook al betekent ka(x2) of pi(x2) sinds Kerst een 24-urenverbod voor de iPad. Zelfs dat raakt hun koude kleren niet.

Onlangs was het weer van dattem, in mijn eigenste badkamer. Die is kleiner dan een geplette luciferdoos en ik beschouw de 10 minuten onder de douche of aan de wastafel als “quality time”. Dan ben ik heel even alleen met mezelf, mijn spiegel, mijn washand en mijn wasgel. Me-time. Even geen mama meer zijn. Maar het jonge grut denkt er anders over. Hen de toegang weigeren tot de luciferdoos lukt niet en ik háát preutsheid. Voor ik het weet zitten ze dus keer op keer getweeën tegen de chauffage neergevlijd. Becommentariëren ze alles waar ik hoegenaamd geen commentaar bij wil.

De kleinste: “Zeg mama, waarom heb jij zo van die BULTEN?”
De grootste: “Seppe toch, dat zijn borsten. Weet je dat nu niet? Stomme Seppe – kak. Hahahaha!”
Ik: “Gasten, alstublieft, een beetje niveau. En jij (tot de kleinste) WEET wat die bulten zijn.”
De kleinste: “Jaja (griezelig lachje). Daar komt melk uit. En weet je wat? Je kunt daar ook op klimmen. Met touwen. Je hebt rotsen, mama.”
De grootste : “Ja! Rotsen! Kom, we gaan eens trekken aan mama haar rotsen.”

Ik blijf er zo stoïcijns mogelijk onder (moeilijk, ik zweer het) en verberg de rotsen na de wasbeurt dan maar onder een geschikt kledingstuk. Waarna het oog van de grootste weer op een doos inlegkruisjes valt. “En wat zijn dat eigenlijk, mama?”

De kleinste (fel): “Dat zijn stickers! Voor in mama haar onderbroek! Cool eee!!”
Ik: “Gasten, alstublieft…”
De grootste: “Hahahaha! Stickers! Ik heb er ook van Hello Kitty maar DIE plak je toch niet in een onderbroek? Hallo? En waarom plak jij stickers in je onderbroek mama?”
Ik: “Meid. Ik heb geen goesting om daar nu uitleg bij te geven. Zeg, ga eens met de iPad spelen of zo?”
Zij: “We mochten niet! Want we hadden pipi gezegd!”
De kleinste: “Ja, en kaka!!”
(help. vergeten. Maar nu weet ik het weer, ja. Moet consequenter zijn met de afspraken in huis.)

Uiteindelijk muizen ze er toch vanonder. Verlaten ze grinnikend mijn badkamer. Geen vettigheid meer te rapen, op dat moment. De kleinste slaagt er desondanks nog in om, als hij bij de deur staat, op mijn achterwerk te slaan terwijl hij met een iel stemmetje zegt: “Seg en jij hebt HAAR daar! Jèèèèèks haar! Zus, kijk! Mama hebt HAAR! Daar!”
(die gast is drieënhalf, trouwens. Misschien moet ik toch eens een kinderpsychiater raadplegen om te weten of het aan mij ligt, aan hem, dan wel of dit zeer normaal is. Gut feeling tells me dat die therapeut het normaal zal noemen.)

Na de badkamerklap belanden we des avonds op een christelijk uur aan tafel, en begint het spel nog eens opnieuw:
De kleinste: “Mama, weet jij wat een BADPIEMEL is?”
Ik (net niet blozend): “Neen, eigenlijk niet?”
Hij: “Ik hebt die! Als ik in bad zit!” (en weer dat griezelige lachje)
Ik: “Danku, jongen. Ik ben blij dat ik het weet.”
De grootste: “En waarom heb jij eigenlijk REGELS mama?”

Help. Ik verslik me letterlijk in mijn boterham. Regels? Komaan mensen. Dat thema hadden we nog niet besproken en tijdens de maaltijd valt mijn eetlust er eigenlijk door weg. Ik leg dat liever uit in de sofa, aan de hand van een treffelijk gedocumenteerd boek op kindermaat, als ik de tijd rijp acht. Dus ik antwoord diplomatisch:
“Meid, wat bedoel je nu eigenlijk? Wat wil je weten?”
Zij: “Awel ja, mama, jij zegt dat ALTIJD. Er zijn hier REGELS in huis en we moeten ons daar aan houden!”

Oké. Die regels dus. Mijn eigen uitspraken zetten me keer op keer voor schut, blijkbaar. Toch wed ik dat het gebroed zich in 2014 veel minder aan zulke regels zal houden dan ik me aan die van mezelf houd. Elke maand een evenement in de minder gezellige zin van het woord. Dan mag ik weer dat geweldige materiaal bovenhalen (tampons, dankuwel) waar de kroost een snoepwinkel mee runt.
(vorige week nog. Ik zweer het. Ze hadden de voorraad in mijn badkamer geplunderd. Ik ging net niet in shock.)
De kleinste, hardop: “Roze snoepjes, gele snoepjes, oranje snoepjes te koop! Zus? Welke wil je?”
De oudste: “Die oranje! Sinaasappel! Njammie!”
De kleinste: “Dat is dan 10 euro. Ik ga banaan kiezen. Njammie!”

Ach, wie zei er ook alweer: kinderen, ge krijgt daar zoveel van terug? Vooral platte klap, eigenlijk, op dit moment. Conversaties op het randje. Confrontaties met mijn fysieke zelf. De dag dat ik hen grondig uitleg hoe het allemaal werkt, van vork tot steel, zal het leven natuurlijk maar half zo plezant meer zijn. Dan is de speeltijd over, heb ik mijn luciferdoos weer voor mezelf en vraag ik zonder gêne de snoepjes, stickers en het respect voor mijn bulten terug. Plus: ik installeer strikte zelfbeschikking over mijn achterwerk. Daar slaat niemand nog op voor de lol, tenzij het een verdomd knappe vent is in alle opzichten van het woord.