Avanti, Azzurri!

M’neer Giaccherini
M’neer Pellè
Cari Azzurri

Ik schrijf deze brief op risico voor eigen leven. Het heet immers landverraad als ge in ’t voetbal niet voor uw eigen natie supportert, maar ik heb het toch gedaan gisteravond. Bij een absoluut gebrek aan technische kennis of passie voor de balsport, ging ik op mijn buikgevoel af en dat leidde naar Bella Italia. Ik hoopte stiekem dat gij de EK-match tegen de Belgen in schoonheid zoudt afmaken. Cosi è stato.

Hoe knuffelbaar ik Kevin De Bruyne ook vind, hoezeer ik de tactieken van Lukaku en de andere Duivelkens ook bewonder: ze konden het niet waarmaken. Het smeermiddel ontbrak, quoi. De druk kwam gestaag uit Italiaanse hoek, gij wilde niet buigen en toonde wat een ‘meerdere’ in voetbaltermen betekent. Die tactiek was  uitgekiend. Ze kwam met poëtische ritmiek op gang en er was oog voor detail: datgene waar d’Italianen zo in uitblinken. Na een makke opening en minutenlang heen-en-weer gepass kreeg de match plots de allures van een gestroomlijnde Alfa Romeo. Ma che bello!

En zo trapte gij, Emanuele Giaccherini, in de 32ste minuut het eerste punt binnen na een magistrale voorzet van Bonucci. Op zo’n moment gaat zelfs een doodgewone vrouw, solo in haar sofa, interamente door het lint. Ik heb het plakboek van zoonlief – dat van de Rode Duivels, ja – in complete zinsverbijstering opzij gezwierd en vanalles geschreeuwd. Zotte woorden, ge moogt het weten. Als er al iemand door de straat liep op dat moment, moet die gedacht hebben dat ik mijn pillen te laat had gepakt of instant ontoerekeningsvatbaar was geworden. Ik geef de mensheid op dat vlak graag het voordeel van de twijfel.

Een slok van mijn glas (Siciliaanse) wijn en wat (Italiaanse) olijven later kon ik de tweede helft van de match verteren. Onze Duivels zaten intussen met de poepers, gelijk ze zeggen, en gij kondt dat ruiken. Ge liet Lukaku heel even een fors maneuver uitvoeren – professionals noemen dat een ‘bijna-gelijkmaker’ – maar verder dan die stunt liet ge het niet meer komen. De Italiaanse verdediging hield stand als een uitgekiende designwoning en het aanvalswerk van de Azzurri smaakte als een vers geschepte gelato in de schaduw van het Colosseum. Meraviglioso.

Onze eigen commentatoren bleven desondanks positief. Kansen gecreëerd door Origi, kansen gecreëerd door De Bruyne, de inzet van Fellaini: ze waren er unaniem lovend over. Maar het Belgische zweet raakte uw koude voetbalkleren niet. Er werd in het Belgenland in extremis nog hoop gevestigd op Drieske Mertens, die de olijk getatoeëerde Nainggolan mocht vervangen. ‘Een blikopener’, sprak de commentator alweer, ‘Mertens weet het spel te openen wanneer het potdicht zicht!’

Zeg nu zelf, signori: wat zijt ge met een blikopener als er elf flessen Italiaanse kwaliteitswijn voor uw neus staan?

Bovenop die conclusie geniet ik vast nog dagen na van hoe gij, de Azzurri, de kers op de taart afleverde. La ciliegina sulla torta, net na de 90ste minuut. Kornuit Pellè maakte van de gelegenheid en het stilaan uitgedoofde spel gebruik om orde op zaken te zetten: 2-0 uit het niets. Boem patat. Forza Italia. Ge waart de absolute meerdere, ik zei het al, zelfs al beweerde de commentator – hij was de wanhoop vast nabij – dat Italië na de 70ste minuut niet meer ‘okselfris’ op het veld stond. Kwaliteitsvoetbal kan ook makkelijk zonder deodorant: dat is intussen duidelijk geworden.

Cari Azzurri, ooit was er een Romein die de Belgen de dappersten van Europa noemde. De kaarten zijn intussen al een paar eeuwen herschud. En ge hebt ons duidelijk gemaakt in wiens voordeel. Mijn felicitaties voor het schone werk en graag tot op de volgende match. Avanti!

Un abbraccio,

Bene

#forzaazzuri #tousensemble #ek2016

(foto: La Gazzetta dello Sport)